Als dochter van de bekende Nederlandse kunstenaar Hendrikus van de Sande Bakhuyzen, kreeg Gerardine haar artistieke talent van huis uit mee. Aangezien het voor een meisje destijds ongepast was om tussen mannelijke leerlingen het kunstenaarsvak te bekwamen, kreeg ze de fijne kneepjes van het vak bijgebracht in atelier van haar vader nadat de jonge leerlingen waren vertrokken. Het was evenmin niet mogelijk om als vrouw tekenlessen te volgen op de Haagse Academie, dat kon pas na 1872. Stillevens waren bij uitstek een genre dat geschikt werd geacht voor vrouwen in die tijd. Het was ondenkbaar dat Gerardine en-plein-air de natuur zou schilderen. Vrouwen dienden zich te beperken tot huiselijke thema’s. Op onnavolgbare wijze weet Gerardine haar liefde voor de natuur uit te drukken in bloemen, planten en fruit zoals ze die in haar dagelijks leven aantrof. Kenmerkend voor haar werk is dan ook het streven naar eenvoud en natuurlijkheid. Zij deelde lange tijd een atelier met haar broer Julius, die eveneens kunstenaar was. Uit beschrijvingen van dit atelier is bekend dat zij een bak met aarde onder haar raam had geplaatst, direct in het zonlicht. Hier schikte zij bloemen en fruit voor haar stillevens. Deze beschrijving en het gegeven dat er vrijwel geen schetsen bekend zijn, doet vermoeden dat Gerardine haar onderwerpen veelal direct op het doek schilderde. Later vergezelde ze haar broer Julius regelmatig naar Drenthe. Hier koos zij onderwerpen uit de tuin, trok ze erop uit om buiten te tekenen en verzamelde ze bloemen en planten uit de natuur aldaar voor haar schilderijen. Gedurende haar leven was er veel belangstelling voor haar werk. Zo was haar vlotgeschilderde voorstelling van Zonnebloemen te zien in de erezaal van de Amsterdamse Tentoonstelling van Levende Meesters, die 5 dagen voor haar overlijden in 1859 werd geopend.