Henk van Leeuwen (Ter Aar 1890 – 1972 Voorburg) schilderde als impressionist in de traditie van de Haagse School. Al op jonge leeftijd had Van Leeuwen belangstelling voor schilderen en tekenen, maar vanuit huis moest hij eerst een ‘echt’ vak leren. Hij werd leerling huisschilder en dit was in feite een goede basis voor zijn latere carrière als kunstschilder. Zo leerde hij de fijne kneepjes van het verf wrijven en kwam hij alles te weten over kleurmenging. Zijn eerste professionelen stappen als beeldend kunstenaar werden gezet bij de landschaps- en koeschilder A.J.J. van der Voo in Hekendorp, bij wie Van Leeuwen op 15jarige leeftijd in de leer ging. Hierop volgde een opleiding aan de Haagse Academie, waar hij in contact kwam met Willem de Zwart (1862-1931) die hem regelmatig van raadgevingen voorzag. Hij onderhield daarnaast contact met verschillende collega kunstenaars als Willem van Konijnenburg (1868-1943) en Jan Toorop (1858-1928). Laatstgenoemde was bovendien erg enthousiast over het werk van Van Leeuwen en zei over een vroeg stilleven van zijn hand: “Ja, dat is een schilder, zie, zoo moet het zijn.” Ook voormalig koningin Wilhelmina was een bewonderaar van de schilderkunst van Van Leeuwen en zij kocht drie werken van zijn hand. Vanaf 1926 betrok de kunstenaar naast zijn atelier in Voorburg, ook een atelier in Parijs. Hij studeerde daar aan de Académie Colarossi en de Académie Julian, waar hij in aanraking kwam met het luminisme. Vanaf dit moment worden zijn werken ook overduidelijk lichter en ‘blonder’. Van Leeuwen maakte vanaf deze periode diverse reizen binnen Frankrijk naar onder meer Bretagne en de Rivièra, maar ook daarbuiten naar Italië en Spanje. In 1959 ontving Van Leeuwen de publieksprijs van de Haagsche Salon, wat later leidde tot een overzichtstentoonstelling in Panorama Mesdag. Als kunstenaar was Van Leeuwen lid van de Haagse Kunstkring en Pulchri Studio.